Voordracht ‘DALLAS AAN DE GRIFT’ van schrijver en dichter Willem Bierman, bij de presentatie van het boekje ‘Püntig055 – net een soap’.

“Eerst een paar feiten, dan de hersenspinsels. De eerste soap ontstond in 1933. De Amerikaanse zeepfabrikant Procter & Gamble kocht dagelijks vijftien minuten zendtijd op een radiostation. Twaalf daarvan werden gebruikt om een hoorspelserie uit te zenden, de andere drie om reclame te maken voor een zeepmerk. Het voorbeeld werd al spoedig door andere fabrikanten gevolgd.

De naam ‘soapserie’ is afgeleid van ‘soap opera’. Die uitzendingen werden in de jaren 30 voor het eerst op de radio en later ook op televisie uitgezonden. Ze werden gesponsord door wasmiddelfabrikanten die het luisteren of kijken geregeld voor hun reclames onderbraken.

Apeldoorn heeft zijn eigen Procter & Gamble gehad, zeepfabriek De Haas & Van Brero, ruim 50 jaar aan de Waterloseweg gevestigd geweest. Toonaangevend fabrikant van huishoudelijke artikelen en bekend van zeepmerken als Swift en Condor. Het bedrijf voerde al vroeg reclamecampagnes, schoolacties, spaarzegelsystemen. En gaf sportplaatjes uit. Wie van de hier aanwezige oudere jongeren kent niet het beroemde voetbalplaatjesboek Goal! geschreven door sportverslaggever Leo Pagano? De zaak sloot in de jaren 60 zijn deuren, het gebouw werd in 1982 gesloopt. Er ontstond een nieuwe woonwijk, het Witte dorp. Er zijn mensen die er niet dood gevonden willen worden.

Lees verder →

Het boek ‘Net een soap’ dat op zondag 5 juni 2016 werd gepresenteerd is te bestellen door overmaking van 5 euro (woon je buiten Apeldoorn dan 6,50 euro vanwege de verzendkosten) op rekeningnummer NL30 BUNQ 2025392893 tnv Puntig055.

Het boekje bevat alle 17 afleveringen met bijbehorende cartoons van de Bekende Apeldoorners. 48 pagina’s leesplezier. Eerste en enige druk. Op = op!

Foto’s van de presentatie vind je op onze Facebookpagina.

Luister en kijk naar de voordracht ‘DALLAS AAN DE GRIFT’ van Willem Bierman, waarmee het boekje officieel werd gelanceerd:

Zondag 5 juni 2016 presenteren wij ons eerste boek: de soap die u allemaal de laatste 5 maanden met zoveel plezier gelezen heeft. U was het trouwens ook die zeurde dat wij de verhalen moesten bundelen. U vroeg en wij draaien.

Zondag 5 juni, om een uur of 15:30, hopen wij u te zien tijdens de boekpresentatie. Dé gelegenheid om én een boekje te kopen (kost geen drol: slechts €5) en en passent een handtekening van ons allen -of één van ons- te scoren.

O ja: het is in het Proef-locaal Het Achterom aan de Mariastraat 2H te Apeldoorn. Aanmelden hoeft niet mag wel via de Facebookpagina.
Tot zondag!!!

De cameraploegen van vele verschillende televisiemaatschappijen staan al dagen opgesteld rondom het wielerparcours. Als burgervader begint Sjef Hamburger een beetje te begrijpen hoe het destijds gevoeld moet hebben toen Koninginnedag bloedig eindigde en de stad opeens in het middelpunt van de internationale belangstelling stond. Gelukkig is de aanleiding nu een heel positieve: de Giro die de sportieve ambities van Apeldoorn onderstreept en bewijst. Maar of het daarmee een heugelijke dag wordt? Sjef heeft meer zorgen dan ooit. De recente moorden, het lijk in het stadhuis, de eeuwige discussie over geluidoverlast en het geneuzel bij de directie van Gigant, stinkende Uriliften en dito HEMA-rookworsten. En dan nog zijn eigen sores, waar niemand nog van weet…

Lees verder →

Met een grote klap gooit Wil Taks de deur bijna tegen de brede neus van Kaka. “Ik heb het je duizend keer voorgedaan en ook nog eens gezegd Kaka”, schreeuwt hij. “In de toonladder van C komen géén zwarte toetsen voor!”
Wil rent de stalen vluchttrap af en struikelt twee keer over de lege Viognier-flessen die her en der rond de woning van Kaka Fonie liggen geslingerd. Op de parkeerplaats ligt een kanten rood slipje met witte vlekken. Wil pakt het op, ruikt eraan het steekt het in zijn zak en verdwijnt in de massa op de Hoofdstraat. Zijn mobieltje gaat over. Een maf, haast uit de maat lopend ringtoontje, dat Wil zélf heeft gecomponeerd en opgenomen in een Arnhemse studio.
“Si, Si, Capice.”, fluistert Wil. “Si, Si! A dopo, ciao!”
Wil heeft haast. Met grote passen loopt hij naar het wielrencafé “De Aardappeljacht” op de Stationsstraat. Zijn Giro d’Italia-lied “de ketting neuriet mee” wordt daar gepresenteerd aan alle leden van zijn koor “Unisono” en wethouder Diederich Krautmoes zal het eerste exemplaar van de cd in ontvangst nemen. Wil heeft de afgelopen drie maanden full-time aan het lied gewerkt. De stadsdichter heeft de tekst geschreven en was streng: “Dit zijn de woorden!”, had hij tegen Wil gezegd. “Daar moet je het mee doen en als ze niet in het metrum passen, dan heb je pech!”
Maar het was Wil gelukt. Een écht Giro d’italia-lied met een Queen-achtig introotje en een dito outrootje. En wat was Wil trots. “De dubbele bodems
in dit lied zijn ontelbaar!”, had Wil onlangs nog tegen Paulus de Bosch gezegd.

Lees verder →

Shannon zat met haar handen in het haar. Nog maar een paar weken te gaan en nog geen fatsoenlijk woord op papier. De kaartverkoop in Orpheus was al lang geleden gestart maar een voorstelling was er nog niet. Ze had een jaar geleden al bedacht dat het zou gaan over een fietstocht over de Veluwe. Beetje truttig klonk het wel, maar ja, het was maar een lokaal dingetje dus erg intellectueel hoefde het allemaal niet te zijn. Nu kwam de Giro ineens door de haar zo geliefde bossen en had zij het gevoel dat al het gras voor haar voeten was weggemaaid. Op tijd iets nieuws verzinnen was nog niet zo makkelijk.
Ze schonk zichzelf nog een glas witte wijn in en keek uit over het Marktplein waar zoals wel vaker niks te beleven viel. Van deze geheime uitkijkpost had ze meer verwacht. Helga was er niet en of Adéle nou wel of niet iets met burgemeester Sjef had, daar zouden ze zelfs vanaf deze plek waarschijnlijk nooit achter komen. Nee, het leven was geen feest voor Shannon, zeker nu haar beste vriend Paulus de Bosch zo veel tijd besteedde aan het lokale weblogje, vereenzaamde zij met de dag. Ze liep naar het stadhuis dat inmiddels zo roze was dat het meer leek op het hoofdkwartier van de Gaykrant. Zou daar niet iets mee te doen zijn? Een theatervoorstelling over fietsende homo’s op de Veluwe met als tweede laagje diepgang iets over zadelpijn en andere anale ongemakken? Daar moest ze even over denken, je kunt tenslotte overal een theatervoorstelling over maken. Het was wat minder braaf dan de mensen van haar gewend waren maar misschien was dit wel het thema om de lokale middelmaat voor eens en voor altijd te ontstijgen. Met in haar hoofd dat idee liep ze door de draaideur het stadhuis binnen. Voor de zekerheid had ze een plakmicrofoontje meegenomen, je wist maar nooit.

Lees verder →

Op 4 mei worden doden herdacht, zo ook in Apeldoorn. Het zal dit jaar een speciale herdenking worden. Met de Giro in het vooruitzicht zijn al verschillende televisieploegen in Apeldoorn geland. Het gerucht gaat – van officiële kant wordt dit uiteraard steeds ontkend – dat er een afvaardiging van het koninklijk huis dit jaar aanwezig is. Onder de televisieploegen is er ook de ploeg van de publieke omroep LuckyTV. In het Oranjepark wordt overdag alles in gereedheid gebracht voor een sfeervolle herdenking. Bij de muziektent worden dranghekken neergezet. Roze gekleurd dit jaar vanwege het wielerfestijn. Speciaal voor de pers is er een persvak gemaakt.

Journalist Paulus de Bosch trekt z’n mooiste kostuum aan als hij na het avondeten zich klaarmaakt voor de dodenherdenking. Voor de lokale weblog Nieuws.nu mag hij weer een verslag schrijven. Paulus heeft Theo Viswater gevraagd om foto’s te maken. Dat kon Theo niet weigeren.
Ze hadden afgesproken om elkaar om half acht ’s avonds in het park te treffen. Daar aangekomen werden zij direct verwezen naar het persvak. ‘Persvak? Maar ik ben Theo Viswater en mag toch altijd vooraan staan om foto’s te maken.‘ De beveiliging was onverbiddelijk. Persvak! Theo realiseerde zich niet de juiste lens meegenomen te hebben. Als ie vooraan zou staan was dat ook niet nodig, dan is z’n babylens zeer bruikbaar. Maar nu het persvak op 50 meter afstand aan de andere kant van de dorpsvijver was geplaatst zouden de aanwezigen onherkenbaar vastgelegd worden. Maar ach, het is toch maar voor Nieuws.nu.

Lees verder →

Antonio Grootkwast wordt in de vroege ochtend met pijn in zijn rug wakker op een houten brits in de cel van het politiebureau te Apeldoorn. Helaas is het zijn advocaat niet gelukt om vrouwelijk gezelschap voor de afgelopen nacht te regelen, niemand is beschikbaar. Zijn vriend Evert Blauwe Veldmeer heeft zich ook nog ingezet om iets voor Antonio te versieren, maar zijn charmes lieten hem dit keer in de steek. Ja, het is niet altijd “Goud van Oud”.

Lees verder →

Het telefoontje van Helga gaf Piet van Rijn weer een beetje energie om zijn zieltogende blaadje nieuw leven in te blazen. Enkele jaren geleden was de frequentie al gehalveerd en recent ook nog het blaadje zelf, dus hij zag een vette rel wel weer eens helemaal zitten. Zijn enige angst was dat die Kortleven van de krant er lucht van zou krijgen. Alhoewel, die had zich overal zo onmogelijk gemaakt dat Piet hem gevoelsmatig al had bijgezet in het “Kabinet der Harmlosen”. Bovendien, nu het redactiezwaartepunt van de krant naar Zwolle was verhuisd, de lokale redactie door overplaatsing en pensionering was gehalveerd en Paulus de Bosch aan het bijknoeien was bij een lokaal weblogje had hij uit die hoek niets te vrezen.
Na een vruchteloze poging tot een commercieel gesprek bij makelaarskantoor Borrel en Tweet reed hij over de Arnhemseweg, via het centrum naar het Koetshuis van Marialust, waar hij Helga zou ontmoeten.

Lees verder →

In feite heeft Apeldoorn geen eigen krant meer. De Stentor bestaat nog wel, maar besteedt al lange tijd nauwelijks aandacht meer aan wat er zich zoal in Apeldoorn afspeelt. Door fusies en schaalvergroting is de krant verworden tot een semi-landelijk dagblad. Het bezoek van de Paus aan Apeldoorn werd natuurlijk breed uitgemeten, evenals de komst van de Giro. Maar dat heeft meer met de Paus en de Giro te maken dan met Apeldoorn. De benoeming van de nieuwe directeur van Gigant levert bijvoorbeeld nog slechts een mededeling op van hooguit 30 woorden, ergens op pagina 20. Dat het een publiek geheim is dat de Siciliaanse Mafia zich op de bovenverdieping van het cultuurhuis heeft gevestigd, lijkt aan de krant compleet voorbij te gaan. Er is geen interesse, laat staan budget, om er een journalist op te zetten.

Lees verder →